Geen hulp vragen

Waarom geen hulp vragen?

Veel pleegkinderen hebben de ervaring dat volwassenen er niet voor ze zijn. Daardoor zie je vaak dat pleegkinderen gaan anticiperen op deze negatieve verwachting: als volwassenen er toch niet voor je zijn, hoef je ook geen hulp, steun of troost te vragen – die krijg je toch niet.

Gevolgen voor het opbouwen van relaties

Voor kinderen is deze (aangeleerde) houding een vorm van zelfbescherming: als je geen hulp vraagt, kan er ook geen afwijzing volgen. Het probleem van dit gedrag is dat het de negatieve verwachting over volwassenen in stand houdt. En hoe langer dit duurt, hoe moeilijker het voor kinderen wordt om zich open te stellen naar anderen toe. Op de lange termijn kan dit ernstige gevolgen hebben voor het opbouwen van relaties.

Verwachtingen bijstellen

Het bijstellen van die negatieve verwachtingen is dus belangrijk, zodat pleegkinderen het weer aandurven om hulp te vragen. Ook als leerkracht kun je bijdragen aan dit proces, maar hoe pak je dat aan?

Plan van aanpak

• Observeer in welke situatie(s) het kind geen hulp vraagt, terwijl je dit wel zou verwachten. Denk aan een valpartij op het schoolplein, maar het kind komt niet naar je toe voor troost. Of een som die maar niet lukt, maar het kind vraagt niet om extra uitleg.
• Blijf observeren hoe het kind zich gedraagt in deze situatie. Hoewel het kind je niet actief om hulp vraagt, zijn er vaak wel kleine signalen waar je op in kunt spelen. Bijvoorbeeld een kort moment van oogcontact of een twijfelende vinger die toch maar weer omlaag gaat.
• Reageer op deze kleine, subtiele signalen van het kind. Neem zelf het initiatief zodat het kind leert dat je er wél voor hem of haar bent.
• Ook al lijkt het alsof je acties geen effect hebben, blijf geduldig en consequent doorzetten! Sommige kinderen leren snel dat hulp vragen mag, maar als de negatieve verwachtingen over volwassenen diep geworteld zitten, zal dit veel langer duren. Dit zie je vooral bij kinderen met hechtingsproblemen.